วันศุกร์ตอนบ่ายๆ ตาตามล่าหาปูนแดงเพราะในสูตรขนมดอกจอกต้องใช้น้ำปูนใสด้วย ครั้นตาจะทำปูนแดงตามสูตรพี่แตง แฟนตาก็บอกว่าถ้าตาเอาปูนมาทำอาหารเขาจะไม่กิน ตาก็ต้องวุ่นหาปูนแดง ไปหาที่ไหน หายากจะตายของอย่างนี้ ร้านไทย ร้านเวียดนาม ตาโทรซะทั่วเลย สินค้าออนไลน์ก็หาให้วุ่น ไปเจอเว็บหนึ่งแต่อยู่อเมริกา ไกลเกินไป กว่าจะได้ปูนแดงคงหายอยากแล้วละ เลยตัดสินใจโทรไปร้านไทยเป็นร้านสุดท้าย ตาว่าร้านเขาขายของแพงนะ ข้าวของใส่ในตู้กระจกใสไว้ ไม่ให้ลูกค้าหยิบจับ เขาก็บอกของมาจากเมืองไทยโดยตรง แพงกว่าของเวียดนามหรือจีน จะยังไงก็ช่าง ตอนนั้นสนใจปูนแดงอย่างเดียว พี่เขามีพอดี บอกจะแบ่งขายให้ตา ๒ ช้อนโต๊ะแต่ตาไม่เอาเพราะน้อยไป เขาเลยแบ่งมาให้ครึ่งถุงเล็กๆ ซื้อแล้วก็อยากได้เยอะๆ เก็บไว้นานๆไปเลย ตาให้แฟนไปเอาให้เพราะเขาเลิกงานพอดี ผ่านแถวนั้นมาพอดีเลย ได้กะเพรามาด้วย มะกรูด ๒ ลูก นั่นแหละจ่ายไป ๑๐ ยูโร เห็นบอกทางโทรศัพท์ว่าขายไม่แพงหรอกปูนแดง ขายน่ะไม่แพงแต่คิดสตางค์แพง ซื้อเมืองไทยคงถุงละ ๑๐ บาท ถุงเท่าที่แฟนตาไปเอามาให้คงถุงละบาท แฟนตาเขาไม่รู้นะนั่นว่าปูนแดงก็คือปูนเหมือนกัน ตาก็ไม่บอกหรอกว่าใส่อะไรไปด้วย แต่ทำสูตรพี่แตงเขาก็ต้องไปซื้อมาให้ รู้ก็ไม่กินอีก เชิญพี่เหมียวและพี่ๆเพื่อนชิมค่ะ ตาทำไม่สวยหรอก ครั้งแรก งาก็ใส่ไม่เยอะ แฟนไม่ค่อยโปรดสักเท่าไหร่ แต่อร่อยมากๆจ้า กรุบกรุบเลย